niedziela, 23 lipca 2017

Wakacje

Moi drodzy stali bywalcy, których mogę zliczyć na palcach jednej ręki :D
Otóż robię przerwę na czas bliżej nieokreślony. Brak weny pogrążył mnie całkowicie w szarej rzeczywistości dnia codziennego.

Mam nadzieje, że długo to nie potrwa i wena odżyje. Gdzies kiedyś widziałam ciekawe (i prawdziwe) info na temat twórczości i inspiracji, którą czerpie się z życia. Było to porównanie do zbiornika zawierającego inspiracje, którego zawartość z czasem ubywa. Trzeba pamiętać żeby regularnie go napełniać, bo gdy wyczerpiemy jego zawartość może być nie za dobrze. Ja chyba zapomniałam o tym napełnianiu ;) A jak się napełnia taki zbiornik? Czasem wystarczy zwykła codzienność, czasem dobra książka lub ciekawy film...

Ciekawe porównanie do pasji wymyśliłam ze znajomym jakiś czas temu.
Każdy chyba orientuje się czym są horkruksy  (no.. może tylko fani Harrego Pottera ;) .. wyobraźcie sobie, że wasze pasje, talenty, hobby, umiejętności to wasze horkruksy. One są częścią was, waszej duszy, osobowości. I teraz wyobraźcie sobie, że któryś z waszych horkruksów zostaje zniszczony z jakiejkolwiek przyczyny. Czy to przez brak weny, bez której nie możecie pisać waszych ulubionych wierszy, czy to przez kontuzje nie możecie uprawiacie ulubionego sportu, albo nawet przez nagłą nietoleracje laktozy musicie wykluczyć z menu wasz ukochany nabiał...

Utrata jednego horkruksa odbijała się na duszy Voldemort'a. Tak samo jak utrata jakiejś pasji odbija się na zwykłym mugolu ;) dlatego nie chcę, żeby moje "5 minut" w poezji (które swoją drogą trwało jakieś 5 lat) nagle zostało unicestwione. Bo gdy przepadnie moja twórczość,  przepadnie też i cześć mnie. A z racji, że nie podzieliłam duszy na zbyt wiele części, utrata tej zaboli zbyt mocno.

Trzymajcie kciuki! Twórzcie wytrwale!
Będę zaglądać do was :)
Do usłyszenia.

wtorek, 18 lipca 2017

105. Charon

Kolejny wiersz z cyklu ,,Mitologia" :) Bywały lepsze, ale chyba nie jest źle.
Zapraszam do zapoznania się z innymi opartymi na mitologii greckiej
Ikar
Orion
Zeus

Charon

Przez otchłań piekieł, gdzie zapach siarki
I woń zgnilizny rozchodzi się gorzka,
Tam gdzie dryfuje samotny gondolier
Co szczęścia w życiu swym już nie spotka.

Przez rzekę czarną, co Styks się nazywa
Spowitą mrokiem jaskini ciemności
Co zmarłych swą mocą ciągle przyzywa
On wiosłem miażdży pod wodą kości.

I każdej nocy przewozi tu zmarłych,
I żal nieczysty duszom doskwiera,
Gdyż wiedzą, że pomrą nie jeden raz,
Bo wieczność nigdy tu nie umiera.

A on przewozi duszę, za duszą,
Uśmiech złowieszczy pod płaszczem ukrywa,
Dusze nieczystych nagle się kruszą,
A Styks swą mocą maski odkrywa.

Ciekawe kiedy Mojry swym okiem
Spojrzą nieufnie, lekko spod byka
Na tego co chodzi już ciężkim krokiem
Na los zwykłego mnie- śmiertelnika.
J.M.

poniedziałek, 10 lipca 2017

104. Wiem to

Wiem to
Ja zapominam o chwili 
A myśli błądzą 
Po wzgórzach 
I dolinach pustyni
Bo się zgubiły.

Ale powiedz mi że
To tylko defekt
Drobna skaza 
Lekka rysa na szkle.
J.M.


sobota, 1 lipca 2017

103. Duch

Duch

O zbłąkany i przez wiatry
wspominany Duchu,
Ty co w życiu swym nieszczęsnym
nie miałeś posłuchu,
Ty co nawet i po śmierci
szukasz ukojenia,
By oczyścić swoją duszę
czekając zbawienia.

Ty przez ciernie ten swój żywot
ciągniesz niestrudzony
I wytrwale brniesz do przodu
nie słysząc odmowy.
Ale prawdę jakąś chowasz
ostrożnie i skrycie
O tym jaką męką było
przed grobowe życie.
J.M.