89. Lekarstwo na życie

Chwilowy powrót weny (witamy, witamy). Nie wiem jak zatytułować ten wiersz, a czuje, że tytuł jest mu bardzo potrzebny :o jakiś sugestie? :P

(dzięki za pomysły! ;) ) 

Lekarstwo na życie

Dla tych co żywot swój haniebny

Ciągną jak bydło gdzieś w oborze

I ciągle krzyczą w głos swe błędy

"Dlaczego tak robisz dobry Boże!?".

Temu co w nicość się pogrążył

Krocząc jak ślepiec gdzieś w otchłani

Za złotym Graalem ciągle dążył

Lecz teraz szepcze "tak jest, Pani".

I tym pokornym co świętości

Dawno oddali swe żywota,

Gdy śmierć zabierze też ich kości

Na życie przyjdzie im ochota.

Dla tych co wierni swojej racji

Nie widzą świata poza sobą.

Brak im jedności, tolerancji,

Myślą pieniędzmi, a nie głową.

Dla tych co mocą swego ducha

Krążą jak sokół nad ofiarą,

Gdy z oczodołów para bucha

I gdzieś w oddali marsza grają.

Tym co poddali się już dawno

Nękani jarzmem swych oprawców,

I teraz brzemię z serc im spadło

Zostali przyjęci w poczet dawców.

Tym co od strachu ciągle bledną,

I tym co uśmiech ciągle gości.

Tym co wciąż błądzą drogą krętą,

Tym co są w smutku lub radości.

Dla mitomanów, choleryków,

I tym co wierni są w rygorze,

Dla homofobów, hipokrytów...

Nic im niestety nie pomoże.

No i dla Ciebie. Przyjacielu

Co czas marnujesz na myślenie

Możesz być dumny. Jest was wielu.

Wielu. A ilu jest w potrzebie?

J.M.

Lekka inspiracja zaczerpnięta stąd: