Wiersz 71

Dziwie się czasem czemuś co napiszę... częściej w pozytywnym tego słowa znaczeniu. W sensie, mam chęć, wenę na coś w stylu A, a samo się jakoś tak napisało coś pokroju B o.0 

Umysł zamknięty w krysztale nicości

Wciąż chce się wyrwać z aktu otępienia

I krzyczy co chwila "Przestańcie! Litości!"

Licząc na drobny akt przebaczenia.

W zamglonym spojrzeniu ujrzeć błysk słońca

Nie chować go więcej w głębinach umysłu.

Ze zniecierpliwieniem nie czekać już końca

Stoickim spokojem, trzeźwością swych zmysłów.

Gdy słodki sen przyjdzie oddaj się chwili.

Kim jesteś by znowu się temu sprzeciwiać?

Nikczemni by za ten aktu znów zabili

Chcąc, nie chcąc bardzo lubią wydziwiać.

Kiedyś rozsypie się kryształ na pył,

Kiedyś zakończy się akt otępienia,

Kiedyś zabraknie w twych rękach też sił,

Kiedyś nastanie akt przebaczenia.

J.M.